زمینه و هدف: مهارت های حرکتی از توانایی های اساسی برای یادگیری و موفقیت در مدرسه است. حرکت و یادگیری مبدأ تمام ادراکات و یادگیری هاست. در راستای مشکلات حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی، یکپارچگی حسی حرکتی از جمله درمان هایی است که منطبق بر تئوری های ادراکی-حرکتی است. هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. روش: پژوهش حاضر به روش آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، و دوره پیگیری، همراه با گروه گواه انجام شده است. جامعه مورد مطالعه شامل تمام دانش آموزان کم توان ذهنی شهر فیروزآباد در سال تحصیلی 97-96 بود. نمونه مورد مطالعه شامل 30 نفر از دانش آموزان کم توان ذهنی مقطع سنی 7 تا 14 سال کلاس های اول تا ششم شهر فیروزآباد بود که به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایدهی شدند. سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه (دو روز در هفته) و هرجلسه بین 25 تا 45 دقیقه، تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی را دریافت کردند؛ در حالی که در این مدت، گروه گواه هیچ گونه تمرین و آموزشی دریافت نکرد. در این مطالعه از آزمون تبحر حرکتی بروینینکز اوزرتسکی به عنوان پیش آزمون، پس آزمون، و پیگیری برای گردآوری داده های استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل واریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل داده های این مطالعه نشان داد که مداخله یکپارچگی حسی حرکتی باعث افزایش نمره مهارت های حرکتی درشت درگروه آزمایش شده است که این اثر بعد از یک ماه نیز پایدار مانده است (0/001P<). نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که استفاده از مداخله مبتنی بر روش یکپارچگی حسی حرکتی توانسته است با تأکید بر مهار حرکات پایه، حفظ حالت بدن یا تعادل، برتری جانبی، حرکات جابجایی و جهت یابی، آگاهی و تصویر ذهنی بدن، مهارت های حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی را ارتقا دهد.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

زمینه و ﻫﺪف: ﻫﺪف از ﭘﮋوﻫﺶ ﺣﺎﺿﺮ، بررسی تاثیر تمرینات یکپارچگی حسی- حرکتی بر مهارت های حرکتی درشت کودکان با اختلال هماهنگی رشدی بود.مواد و روش ها: بدین منظور، از ﺑﯿﻦ ﮐﻠﯿﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان پسر ﭘﺎﯾﻪ دوم اﺑﺘﺪاﯾﯽ سه منطقه شهر تهران ﺑﻪﺻﻮرت ﺗﺼﺎدﻓﯽﺧﻮﺷﻪای و بر اساس پرسشنامه و آزمون عملی MABC، 40 نفر از داﻧﺶآﻣﻮزان ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﺧﺘﻼل ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ رﺷﺪی انتخاب شدند. برای ارزیابی حرکات درشت این کودکان از آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ ویرایش دوم (TGMD-2) استفاده شد. آزﻣﻮدﻧﯽ ﻫﺎﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﭘﯿﺶ آزﻣﻮن ﺑﻪﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﻪ دو ﮔﺮوه 20 نفری همگن به عنوان گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی در طی 50 جلسه، هر جلسه 45 دقیقه و 6 جلسه در هفته، تمرینات یکپارچگی حسی- حرکتی را انجام دادند، در حالی که آزمودنی های گروه کنترل به فعالیت های معمول خود در مدارس می پرداختند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که برنامه تمرینی یکپارچگی حسی- حرکتی تاثیر معناداری بر بهبود مهارت های دستکاری و کنترل شی کودکان گروه تجربی نسبت به گروه کنترل (p£0.05) داشته است.نتیجه گیری: این برنامه تمرینی با ایجاد فرصت مناسب برای تمرین می تواند تجربه حرکتی مناسبی برای کودکان باشد، لذا پیشنهاد می شود در مدارس برای رشد مهارت های حرکتی درشت کودکان مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تمرینات یکپارچگی حسی حرکتی بر کاهش علائم اوتیسم کودکان اختلال طیف اوتیسم انجام شد.روش بررسی: روش پژوهش تک آزمودنی از نوع طرح A-B با پیگیری بود. نمونه مطالعه شده شامل 4 کودک پسر مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود که به روش نمونه گیری غیرتصادفی از نوع هدف مند، انتخاب شدند و طی 21 جلسه تحت درمان یکپارچگی حسی حرکتی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس گارز استفاده شد. داده ها با استفاده از نمودار تحلیل چشمی و آزمون اندازه اثر کوهن تحلیل شد.یافته ها: نتایج نمودارهای چشمی برای متغیرهای رفتار کلیشه ای، برقراری ارتباط، تعامل اجتماعی و علائم کلی اوتیسم، حاکی از تاثیر درمان یکپارچگی حسی حرکتی بر علائم اوتیسم کودکان بود. نتایج بررسی تغییرات ایجاد شده از طریق اندازه اثر کوهن، حاکی از بالا بودن سطح اندازه اثر درمان یکپارچگی حسی حرکتی در بهبود رفتار کلیشه ای، برقراری ارتباط، تعامل اجتماعی و علائم کلی اوتیسم برای هر چهار آزمودنی بود، فقط اندازه اثر یکی از آزمودنی ها در مرحله درمان-پیگیری، متوسط نشان داده شد؛ بنابراین می توان گفت که درمان یکپارچگی حسی حرکتی در بهبود علائم اوتیسم کودکان طیف اوتیسم موثر است.نتیجه گیری: از نتایج پژوهش حاضر می توان در راستای برنامه ریزی درمانی و مداخلات بالینی به منظور کاهش و درمان اختلال اوتیسم کودکان استفاده کرد.

هدف ازپژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان یکپارچگی حسی حرکتی بر بهبود مهارت های حرکتی در دانش آموزان با کم توانی یادگیری است. به منظور انجام این پژوهش، 24 نفر از دانش آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری که به مراکز ناتوانی های یادگیری شهر یاسوج مراجعه کرده بودند به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس، آزمون رشد حرکتی لینکلن- اوزرتسکی به عنوان پیش آزمون درمورد هر دو گروه به عمل آمد. همچنین، درمانی کپارچگی حسی حرکتی به مدت 10 جلسه به گروه آزمایش ارائه گردید. بلافاصله پس از اتمام آموزش، مجددا آزمون رشد حرکتی لینکلن- اوزرتسکی به عنوان پس آزمون از هر دو گروه به عمل آمد و از طریق تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که تفاوت معناداری در نمره مهارت های حرکتی در دو گروه وجود دارد. بدین صورت که گروه آزمایش در پس آزمون عملکرد بهتری داشته است.به طور کلی، نتایج حاکی از آن است که درمانیکپارچگی حسی حرکتی، منجر به بهبود مهارت های حرکتیدر دانش آموزان با کم توانی یادگیری شده است.

مداخلات ادراکی –حرکتی یکی از با اهمیت ترین مداخلات که جهت تحول و فرایند یادگیری بهترکودکان را فراهم می دارد.هدف از این فراتحلیل بررسی تاثیر مداخلات ادراکی- حرکتی و یکپارچگی حسی بر بهبود مهارت های حرکتی کودکان کم توان ذهنی بود. در این پژوهش از فراتحلیل به عنوان چک لیستی که با ان اثر یافته های پژوهشی را اندازه گرفت و میانگین تاثیرات پژوهش ها ر ا تعیین کرد استفاده شد. در این پژوهش جامعه ی اماری پایان نامه ها و تحقیقات چاپ شده در مجلات علمی پژوهشی بودند که در طول دهه های اخیر (1390-1400) در زمینه مداخله های مبتنی بر اثربخشی مداخله های مبتنی بردرمان ادراکی حرکتی و یکپارچگی حسی را بر مشکلات حرکتی دانش اموزان کم توان ذهنی انجام شد وبدین منظور پژوهش هایی که درراستای اهداف تحقیق بودند فراتحلیل به روی ان شکل گرفت. یافته ها نشان داد میزان اثرمداخلات ادراکی -حرکتی تا 48درصد موجب بهبود مهارت های حرکتی کودکان کم توان ذهنی می شو دکه این میزان متوسطی می باشد. باتوجه به تاثیرات قابل ملاحظه ی مداخلات ادراکی- حرکتی و یکپارچگی حسی میتوان دریافت این روش به عنوان روشی مناسب برای بهبود مهارت های حرکتی این کودکان استفاده کرد.

زمینه و هدف هدف تحقیق حاضر بررسی اثر فعالیت های یکپارچگی حسی حرکتی بر توانایی ادراکی حرکتی و رشد اجتماعی کودکان اتیسم با عملکرد بالای هشت تا چهارده ساله شهر شیراز بود. روش بررسی این مطالعه، شبه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری تمام کودکان دارای اختلال اوتیسم مدرسه استثنایی شهر شیراز در سال تحصیلی 1393-1394 و نمونه 22 کودک اوتیسمی با عملکرد بالا بودند که به صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. سپس والدین پرسش نامه رشد اجتماعی کودک خود را تکمیل کردند. برای ارزیابی توانایی حرکتی کودکان، از آزمون برونینکز-ازرتسکی استفاده شد. گروه های آزمایشی طی دوازده جلسه تمرین کردند. سپس از کودکان پس آزمون رشد اجتماعی و توانایی حرکتی به عمل آمد. داده ها با استفاده از روش های توصیفی و تحلیل کوواریانس بررسی شدند. مقدار α در این مطالعه 0٫ 05 بود. یافته ها تحلیل داده ها نشان داد برنامه فعالیت های یکپارچگی گروهی (0٫ 002=p) و انفرادی (0٫ 006=p) در مقایسه با گروه کنترل بر توانایی ادراکی حرکتی کودکان موثر بود؛ اما از نظر میزان تاثیرگذاری تفاوت معناداری بین روش گروهی و انفرادی وجود نداشت (0٫ 327=p). همچنین مقایسه دو به دوی گروه ها در متغیر رشد اجتماعی نشان داد که تفاوت در مرحله پس آزمون بین گروه کنترل و گروه فعالیت های گروهی معنادار بود (0٫ 007=p)؛ ولی بین گروه کنترل و انفرادی معنادار نبود (0٫ 064=p) و بین میانگین رشد اجتماعی دو روش گروهی و انفرادی تفاوت معناداری وجود داشت (0٫ 005=p) که نشان می دهد روش گروهی باعث بهبود رشد اجتماعی شده است. نتیجه گیری با توجه اهمیت فعالیت های بدنی در ابعاد گسترده رشد کودک و اثر آن بر شکل گیری شخصیت کودک، توجه به این مرحله ضروری به نظر می رسد

اختلالات فراگیر رشد که یکی از موارد بسیار شایع آن اوتیسم است شامل گروهی از اختلالات روانی هستند که مهارت های تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی در آن ها تخریب شده است. با توجه به بالا بودن هزینه های درمانی بیماری اوتیسم، به کارگیری روش های درمانی جایگزین و مناسب برای بیماران اوتیسم به خصوص کودکان و ارتقای سطح کیفی زندگیشان از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی با کمک والد مورد علاقه بر تعادل کودکان اوتیسم بود. بدین منظور 24 کودک اوتیسم در دامنه سنی 10-6 سال در این مطالعه شرکت کردند و به مدت 10 هفته تحت مداخله تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی قرار گرفتند. شرکتکنندگان در 2 مرحله پیشآزمون و پسآزمون از نظر مهارت تعادل براساس آزمون لک لک و آزمون پاشنه پنجه ارزیابی شدند. برای بررسی اختلاف بین گروه ها در پیش آزمون از تحلیلواریانس یک طرفه و به منظور تجزیهوتحلیل اثرات پروتکل پژوهش، آزمون تحلیلواریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 0. 05≥ P به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی به طور معناداری موجب بهبود مهارت تعادل ایستا و پویا شده است و رویکرد والد-محور با اثرات مثبتی از طریق دستکاری ویژگی های روانشناختی مانند حس تعلق و همبستگی، انگیزش و اطمینان بالاتر دارای مزایای بهتری در بهبود تعادل پویا بوده است.